تاریخچه خوشنویسی با خودکار به عنوان یک ابداع و نوآوری در شیوه نوشتار روزمرّه به ۳۵ سال پیش برمی گردد.
تاریخ هنر خوشنویسی در ایران به قرن چهارم هجری باز میگردد و توسط اساتید مبرّزی همچون ابن مقله شیرازی، میرعلی تبریزی،
سلطانعلی مشهدی، میرزا غلامرضا اصفهانی، میرعماد و شاگردان آنان به اوج کمال خود رسید، اما با رواج ابزارهای نوین در عرصه
نوشتار، رفته رفته این هنر زیبا از تمامی دستنوشته های مردم رخت بربست و خود را در کنج
نگارخانه ها و موزه ها رو به فراموشی و انزوا نهاد.وجود معضل جدی در تحریر و شیوه نوشتاری رایج بین مردم از شیوع
استفاده از خودکار به عنوان فن آوری حدید نوشت افزاری می باشد.معضل بدخطی در امور تحصیلی، طبابت، ثبت احوال، ثبت اسناد
و غیره تا کنون نتایج تلخ و بعضا غیرقابل جبرانی به بار آورده است.البته این همه در زمانی به وقوع پیوسته که خوشنویسی همچنان
توسط هنرمندانی مبرز و چیره دست حفاظت و مراقبت و اعتلا می یافته است اما در قالبی صرفا هنری و نمایشگاهی، نگارخانه ای
و موزه ای .شکی نیست که اثر خامه هر فرد چه در بعد مفهومی، چه نگارشی و چه زیبایی و آراستگی، نمودی و نمادی از شخیت
نگارنده است. یک دستخط ناخوانا و ناراست حکایت از نهادی نا آرام و شخصیتی غیر متین دارد و بلعکس پاسخ مکتوبی خوانا، زیبا و
آرارسته توجه، ادب و احترام از سوی نگارنده به مخاطب القا می کند. از مهمترین دلایل رواج ناخوانا نویسی و بدخطی در نوشتار
روزمرّه مردم یکی موضوع استعداد و نیاز به داشتن جوهر و ذات خاص در فرد و دیگری ابزارهای مربوط به خوشنویسی را میتوان
برشمرد. پدیده خوشنویسی با خودکار در اوایل دهه ۶۰ هجری شمسی توسط استاد حسن غلامرضاپور از مشاهیر هنر شهر یزد
صورت پذیرفت. استاد حسن غلامرضاپور هنرمندی که سالها در زمینه خوشنویسی با ابزار سنتی قلم زده به این نتیجه رسید که
خوشنویسی سنتی با همه زیبایی ها و جذابیتهای بصری، نمی تواند پاسخگوی نیاز روزمرّه هنرجویان به زیبا نوشتن در تمام
دستنوشته هایشان باشد. با افزایش نیاز به نوشتن با ابزارهای نوین از قبیل خودکار،خودنویس و روان نویس و ماژیکهای مختلف،
ابداع و نوآوری در شیوه نوشتار و تغییر قلم سنتی به ابزارهای روزمره سرلوحه تلاشهای استاد حسن غلامرضاپور قرار گرفت. ایشان
پس از مطالعات و بررسی های علمی چندین ساله، ساچمه و نوک کروی خودکار را از مزایای ارزشمند این نوشت افزار یافت و اینکه
جوهر برداری و جوهر گذاری توسط این ابزار برای ایجاد قوت و ضعف متناسب و نیز اتصالات حروف برای تشکیل کلمه با نسبتهای
لازم دانگ، از غبار تا کتابت بسیار هم به قاعده است و به این یقین رسید که می توان با خودکار بخوبی و بر اساس قواعد و اصول
دوازده گانه خوش نوشت. استاد حسن غلامرضاپور با ابتکار و نوآوری در شیوه رایج نوشتار خط فارسی و از بین بردن ذهنیت یکسره
در ضخامت مردم در سال ۱۳۶۲ خوشنویسی با خودکار را بهترین روش برای نوشتن خط زیبای فارسی برگزید و آنرا به همگان معرفی
نمود. ایشان علاوه بر رفع محدودیت ابزار خوشنویسی سنتی از قلم نی و مرکب، در حسن تشکیل یعنی قالب و اندام حروف
و کلمات تغییراتی بنیان نهاد و شیوه ای نو را ابداع نمود وجالبتر اینکه استاد بر این باورند که :
“علم و هنر اکتسابی بوده و هر کس استعداد ذاتی هر کمالی را داراست.”
استاد غلامرضاپور در سال ۱۳۷۰ به عنوان مبتکر خوشنویسی با خودکار در وزارت کشور با عنوان انجمن کتابت نوین ایران این ابتکار و
نوآوری را به ثبت رساند و سپس در سال ۱۳۷۶به همراهی جمعی از یاران اقدام به تاسیس” انجمن خوشنویسان نوین ایران” نمود تا
خوشنویسی را در گستره ی نوشتار روزمرّه مردم ار مدرسه تا دانشگاه از اداره تا کوچه وبازار متجلی ساخته و نهادینه کند.
امروز پس از گذشت بیش از ۳۵ سال از ابداع و نوآوری در عرصه خوشنویسی با خودکار،ثمره آن آموزش هزارن هنرجو و تربیت
مدرسین حرفه ای خوشنویسی با خودکار است که در گوشه کنار ایران به آموزش و تدریس این هنر مشغول گشته و هر سال بر
تعداد مشتاقان و هنرآموزان هنر خوشنویسی با خودکارافزوده می شود.ازشاگردان ممتاز شیوه استاد غلامرضاپور درعرصه خوشنویسی با خودکار می توان اسامی زیر را برشمرد :
خانم نسرین مقیمی،خانم عل رسول، آقای مسعود غلامرضاپور، محمدعلی دهقانپور، مصطفی غفاری، مهدیه
گنجی نژاد، فاطمه عباس زاده و …
خوشنویسی با خودکار به رغم مخالفتهای بسیاری از خوشنویسان سنتی، امروز به بخش اصلی آموزش در
مراکز خوشنویسی و آموزشگاه های هنری مبدل گشته و به عنوان منبع درآمد اصلی آنها قلمداد میشود.
